سید عبدالهادی شیرازی
سید عبدالهادی شیرازی
| سید عبدالهادی شیرازی | |
|---|---|
 |
|
| زادروز | (۱۳۰۵ ه ق) |
| درگذشت | (۱۳۸۲ ه ق) |
| آرامگاه | عراق، نجف |
| محل زندگی | نجف |
| استادان | شیخ الشریعه اصفهانی، محمدکاظم خراسانی، میرزا محمدتقی شیرازی، محمدباقر استهباناتی. |
| نقش‌های برجسته | مرجع تقلید |
| آثار | کتاب الصّوم، کتاب الزّکوه، الاستصحاب، اجتماع الامر و النّهی، رساله فی اللباس المشکوک، کتاب النّجاسات و المطهّرات. |
سید عبدالهادی شیرازی (۱۳۰۵-۱۳۸۲ ه ق) فقیه، اصولی و مرجع تقلید شیعیان در قرن چهاردهم هجری. وی پس از درگذشت سید ابوالحسن اصفهانی مرجعیت را عهده‌دار شد. شیرازی در دوره عبدالکریم قاسم حاکم وقت عراق در مقابله با تبلیغات حزب بعث، فتوای ضد کمونیستی صادر کرد.
محتویات
[نهفتن]زندگی نامه
سید عبدالهادی شیرازی، فرزند سید اسماعیل شیرازی در سال (۱۳۰۵ه.ق.) در سامرا بدنیا آمد. در همان سال پدرش درگذشت. سرپرستی او را میرزا محمدحسن شیرازیکه پسر عموی پدرش بود، بر عهده گرفت. سالها به نجف رفت و در درس آخوند خراسانی و شیخ الشریعه اصفهانی شرکت کرد. سید عبدالهادی شیرازی پس از سالها اقامت در نجف به سامرا بازگشت و از آن پس همواره فقط در درس سید علی آقا فرزند میرزای بزرگ شیرازی، شرکت می‌کرد. تا زمانی که استاد دیگرش محمد تقی شیرازی رهبر انقلاب عراق در رابطه با انقلاب ضد انگلیسی عراق به کربلا مهاجرت کرد، او نیز با وی همراه شد و به کربلا رفت. وی بعدهااز کربلا به نجف اشرف رفت و تنها در درس شیخ الشریعه شرکت می‌کرد؛ تا این که آخرین استادش درگذشت. وی از آن پس خود تدریس طلاب حوزه نجف را به عهده گرفت.[۱] [۲]
تحصیلات
سید عبدالهادی شیرازی، در شهر سامرا تحصیلات مقدماتی خویش را با برخی از فضلای این حوزه آغاز کرد. فقه و اصول را با میرزا علی آقا (فرزند میرزای شیرازی) و میرزا محمدتقی شیرازی به پایان برد. در سال ۱۳۲۶ ه ق. رهسپار نجف اشرف گردید و درس خارج فقه و اصول را در درس محمدکاظم خراسانی و شیخ الشریعه اصفهانی، شرکت کرد. فلسفه و حکمت را در درس حکیم الهی، محمدباقر اصتهباناتی شیرازی و درس اخلاق را از شیخ رضا تبریزی آموخت.[۳]
استادان
اجازه روایی
وی ازاساتیدی چون شیخ الشریعه اصفهانی، سید مهدی آل حیدر کاظمی، سید علی آقا شیرازی، علی یزدی نجفی، شیخ عباس قمی اجازه نقل روایت داشت.[۶]
برخی از شاگردان
- محمدتقی جعفری تبریزی.
- محمدرضا مظفر.
- محمود یوسفی غروی.
- ابوالحسن شیرازی.[۷]
- محمد سعید عاملی.
- سید باقر احسایی.
- شیخ محمد طاهر بن عبدالله.[۸]
آثار علمی
مرجعیت
سید عبدالهادی در مسجد شیخ انصاری در نجف نماز جماعت اقامه می‌کرد. در سال ۱۳۶۵ ه.ق. مرجع تقلید شیعیان سید ابوالحسن اصفهانی درگذشت و مرجعیت پس از وی را حاج آقا حسین قمی در سال ۱۳۶۶ ه ق. عهده‌دار گردید، برخی از خواص علمای حوزه نجف، سید عبدالهادی شیرازی را جهت تصدی این امر شایسته‌تر دانسته و از ایشان می‌خواستند، این منصب دینی و مهم را به عهده بگیرند. وی با اکراه، این مسئولیت بزرگ را پذیرفت و رساله وی منتشر شد.[۱۱][۱۲]
فتوای ضد کمونیسم
وی از مراجع تقلیدی بود که مخالف حکومت و سلطه جابرانه حزب کمونیست عراق بود. در سال ۱۳۷۹ ه.ق. سید محسن حکیم و سید عبدالهادی شیرازی فتوا به کفرحزب کمونیست دادند. فتوای سید عبدالهادی شیرازی، در تاریخ هشتم شوال ۱۳۷۹ ق. صادر شد و متن آن این بود:
«الشیوعیة ضلال و الحاد فلایجوز الإنتماء الیها». کمونیسم، گمراهی و بی‌دینی است و جایز نیست کسی بدان منسوب باشد.[۱۳]
نابینایی
سید عبدالهادی شیرازی در سال ۱۳۶۹ه.ق. بر اثر بیماری از هر دو چشم نابینا شد. چون معالجات در عراق نتیجه‌ای در پی نداشت، او را به تهران آوردند. وی در بیمارستان فیروز آبادی تهران مدتی به معالجه چشمان خود ادامه داد اما معالجه سودبخش واقع نشد و وی بینایی خود را بدست نیاورد. ولی با همین حال به زیارتامام رضا(ع) و حضرت معصومه(س)رفت و با علما و بزرگان دو حوزه مشهد و قم بخصوص با آیت الله بروجردی دیدار داشت. سپس به نجف بازگشت و به درس و بحث و امامت جماعت خویش ادامه داد حتی جواب استفتائات را نیز می‌داد. به این صورت که استفتائات را برای او می‌خواندند و وی شخصاً جواب آن را بیان می‌کرد. وی برای بار دوم جهت معالجه چشم خود به ایران آمد که باز هم نتیجه‌ای حاصل نشد و به نجف بازگشت. وی به‌اندازه توان خود به مسؤلیت‌های شرعی خود و خدمت به اسلام و مسلمین ادامه داد تا اینکه در سال ۱۳۸۰ ه.ق. که آیت الله بروجردی رحلت کرد، بسیاری از مقلدین وی به صف مقلدین آیت الله شیرازی پیوستند و بدین سان دایره مرجعیت او توسعه پیدا کرد.[۱۴] [۱۵]
درگذشت
سید عبدالهادی شیرازی در عصر روز جمعه دهم ماه صفر ۱۳۸۲ق. در کوفه بر اثر بیماری تب چشم از جهان فروبست و در جوار حضرت علی(ع) در نجف به خاک سپرده شد.[۱۶]
پانویس
- ↑ گلشن ابرار، ج۴،ص۴۳۷.
- ↑ دوانی، علی، مفاخر شیعه، ج یازده، ص ۳۱۰.
- ↑ گلشن ابرار، ج۴، ص۴۳۷.
- ↑ گلشن ابرار، ج ۴،ص ۴۳۸.
- ↑ دوانی، علی، مفاخر شیعه، ج یازده، ص ۳۱۰.
- ↑ گلشن ابرار،جلد ۴، ص۴۳۸.
- ↑ گلشن ابرار، ج۴، ص۴۴۲.
- ↑ حرزالدین، شیخ محمد؛ معارف الرجال/ قم، کتابخانه آیه‌الله نجفی مرعشی، ۱۴۰۵ ق، ج ۲، ۸۱. بنقل از الشیعه.
- ↑ الطهرانی، آقا بزرگ؛ نقباء البشر فی قرن الرابع عشر/ مشهد، دارالمرتضی، ۱۴۰۴ ق، قسم الثالث من الجزء الاول، ۱۲۵۵.بنقل از الشیعه.
- ↑ پژوهشگده باقرالعلوم.
- ↑ الطهرانی، آقا بزرگ؛ نقباء البشر فی قرن الرابع عشر/ مشهد، دارالمرتضی، ۱۴۰۴ ق، قسم الثالث من الجزء الاول، ۱۲۵۳و۱۲۵۴، بنقل از الشیعه.
- ↑ گلشن ابرار، ج۴، ص۴۴۰.
- ↑ پژوهشکده باقرالعلوم(ع).
- ↑ الطهرانی، آقا بزرگ؛ نقباء البشر فی قرن الرابع عشر/ مشهد، دارالمرتضی، ۱۴۰۴ ق، قسم الثالث من الجزء الاول، ۱۲۵۳و۱۲۵۴. بنقل از الشیعه.
- ↑ دوانی، علی، مفاخر شیعه، ج یازده، ص ۳۱۱.
- ↑ گلشن ابرار، ج۴، ص۴۴۵.
منابع
- دوانی، علی، مفاخر شیعه، ج یازده، تهران، ۱۳۸۹.
- گلشن ابرار، جلد۴، چاپ اول، قم ۱۳۸۴.
- پژوهشکده باقرالعلوم.
- سایت الشیعه.